Voor veel bezoekers van Nederland is een van de grote ontdekkingen tijdens het dwalen door de straten van Amsterdam of andere steden dat je vaak een kijkje kunt nemen in de huizen van mensen als het donker wordt.

Dat komt omdat veel Nederlanders hun gordijnen of jaloezieën nooit sluiten en over het algemeen hebben mensen zelfs niks voor het raam hangen. In een tijd waarin de beperkingen van het coronavirus mensen over de hele wereld tot hun huis beperken – met slechts een raam voor contact met de buitenwereld – lijkt deze trend handiger dan ooit om in contact met de buitenwereld te blijven.

Verklaring

Nederlanders vinden het zelf niet ongebruikelijk. Het is zo verweven in hun cultuur dat onderzoekers moeite hebben gehad om erachter te komen waarom mensen in Nederland zo weinig om hun privacy geven. Degenen die op zoek zijn naar een verklaring voor dit nogal merkwaardige exhibitionisme raken al snel verstrikt in grote sociologische onderzoeksvraag. Is het een “ik heb niets te verbergen” of een “kijk wat ik heb” mentaliteit? Of allebei? De meest populaire verklaring komt voort uit de protestantse religieuze traditie van het calvinisme, die erop staat dat eerlijke burgers niets te verbergen hebben. Het sluiten van de gordijnen kan anders aangeven. En door mensen binnen te laten kijken, laat je ze weten: kijk, ik ben een net persoon! Een wens om te pronken met bezittingen kan ook een verklaring zijn.

Naarmate de levensstandaard in de loop van de tijd is gestegen, zijn materialen en interieurs luxueuzer en weelderiger geworden. En zelfs nu pronken mensen graag met hun op maat gemaakte open keukens, designer banken of de nieuwste flatscreen-tv’s.

Sommige stadsgidsen leggen de openheid uit als een manier waarop vroeger zaken werden gedaan. Mensen lieten gordijnen openstaan ​​om te pronken met een kamer vol met de mooiste meubels, decoraties en kunst, om handelaren te bewijzen dat ze betrouwbaar waren. Anderen zeggen dat het een traditie is die pas echt dateert uit de jaren vijftig en al aan het veranderen is.